اینترنت اشیا (IoT) اشیاء فیزیکی (یا گروه‌هایی از چنین اشیایی) را با حسگرها، توانایی پردازش، نرم‌افزار و سایر فناوری‌ها توصیف می‌کند که داده‌ها را با دستگاه‌ها و سیستم‌های دیگر از طریق اینترنت یا سایر شبکه‌های ارتباطی متصل و مبادله می‌کنند. اینترنت اشیا یک نام اشتباه در نظر گرفته شده است زیرا دستگاه ها نیازی به اتصال به اینترنت عمومی ندارند، آنها فقط باید به یک شبکه متصل شوند، و به صورت جداگانه آدرس پذیر باشند.

این زمینه به دلیل همگرایی فناوری‌های متعدد، از جمله محاسبات فراگیر، حسگرهای کالا، سیستم‌های جاسازی شده قدرتمندتر، و همچنین یادگیری ماشین، تکامل یافته است. زمینه‌های سنتی سیستم‌های تعبیه‌شده، شبکه‌های حسگر بی‌سیم، سیستم‌های کنترل، اتوماسیون (از جمله اتوماسیون خانه و ساختمان)، به طور مستقل و جمعی اینترنت اشیاء را فعال می‌کنند. در بازار مصرف، فناوری اینترنت اشیاء مترادف با محصولات مرتبط با مفهوم «خانه هوشمند» است، از جمله دستگاه‌ها و لوازم خانگی (مانند وسایل روشنایی، ترموستات، سیستم‌های امنیتی خانه، دوربین‌ها و سایر لوازم خانگی) که از یک یا سایر لوازم خانگی پشتیبانی می‌کنند. اکوسیستم های رایج تر است و می توان از طریق دستگاه های مرتبط با آن اکوسیستم مانند تلفن های هوشمند و بلندگوهای هوشمند کنترل کرد. اینترنت اشیا در سیستم های مراقبت های بهداشتی نیز استفاده می شود.